เจแปนแอนแอน วันแรก โกทูไซตามะอ๊ะอ๊ะ

จ้า เจแปนวันแรกจ้า

ก็ผ่านการตรวจคนเข้าเมืองมาเรียบร้อยไม่มีปัญหาอะไร

จะบอกว่าเน็ตสนามบินนาริตะแรงมาก เจ๋งมาก เล่นได้ทั่วทุกพื้นที่ไม่ต้องใส่รหัส แค่กดอะกรีๆไปเรื่อยๆจ้า ชิวมากมาย เล่นได้ตั้งแต่รอตรวจคนเข้าเมืองยันขึ้นรถบัสเลย เน็ตแรงแบบคอลไลน์หาแม่ได้อ่ะ

อ้ะ ต่อไปก้มาลุ้นว่า ของที่แอบลักลอบเข้ามา ทั้งหมูทั้งหลาย มะม่วงกวน น้ำพริก หอยกระป๋อง ปลากระป๋องจะรอดมั้ย

นี่ก็กลัวกลั๊วกลัวจะโดน

ที่ไหนได้ ดูแค่ใบที่เรากรอกว่ามีของผิดมั้ย คือถ้าไม่มีก็ให้ผ่านเลย แม้ว่ากระเป๋าจะใหญ่บานตะไทมโหฬารขนาดไหนกี่ใบก็ตาม ก็รอดมาได้ค่า ถือเป็นเรื่องราวดีๆ และดีมาก

ต่อมาก็ออกมาหาคนพาไปขึ้นรถลีมูซีนค่ะ ลีมูซีนดูเกมือนจะโก้หรู ที่ไหนได้ ลีมูซีนบัส ก็รสทัวร์ข้ามจังววัดล่ะ เรียกซะหรูเลยนะ ที่ขึ้นรถก็คือเดินออกจากประตูมามันก็มีป้ายๆให้ขึ้นอ้ะ คนชับรถก็มายืนรอฉีกตั๋วคือก็ดี ชอบ ขึ้นป้ายที่11มาโอมิยะค่ะ


อ่ะก็ขึ้นๆกันไป กระเป่าใส่ใต้ท้องรถได้แค่ใบเดียวอีกแล้ว ก็แบกใบน้อยขึ้นร่ถค่ะ  ถึงจะดูเป็นแบบรถทัวร์กากๆ คือมันก็ไม่กากนะ มันมีที่แท็กกะเป่าด้วย แบบมีหางตั๋วให้เอาไปรับ คือก็ดีอ่ะ เจ๋งดี

รถก็วิ่งไปบอกกำหนดการสองชั่วโมง แต่เอาเข้าจริงๆก็ชั่วโมงครึ่งล่ะ บนรถมีปลั๊กให้ชาร์ตแบตมือถือด้วยนะ ไฮโซโก้หรูมาก


ละก็มาลงที่สถานีชินโตชินสเตชั่น คือใกล้ อารีน่าที่เอ็กโซจะมาเล่นมากกกกกกกกกกกก เสร็จแน่ๆๆๆ ไปดูชัวร์ๆๆ คือดีนะ


คือก็ไม่ได้บ้านนนอกมากเท่าไหร่หรอก

อ่าฮะ มีรถมารับค่า ออกแนวรถตู้เล็กเอาเบาะออก ก็ขนกระเป๋ากันขึ้นไป ละก็นั่งอัดบนเบาะยาวกันไปสามคน คนมารับรัวภาษาญี่ปุ่นใส่เลยค่า ดีนะ พอเรียนมาบ้าง พอเอาตัวรอดได้นิดหน่อย คือเขาก็พูดอิ้งได้ แต่ไม่พูดอ่ะ รัวยุ่นใส่รัวๆๆๆๆๆเลย



อ่าแล้วก็พาเรามาปล่อยไว้ที่โรงเรียน โยโนะค่า เป็นตึกปิดทึบๆ ชั้นสองแลดูน่ากลัวเล็กน้อย  ทุกคนพ่นภาษาญี่ปุ่นใส่แบบเต็มๆ คือ ใครจะมาแบบไม่มีพื้นฐานยุ่น ตายแน่ค่ะ นี่ก็เกือบตาย อิ้งก็พูดได้ไปคำๆ แต่คุยกับพนักงานเซเว่นรู้เรื่องนะ ได้แฟ้มคิสสมายมาด้วย ฮิฮฺ



ก็ที่โรงเรียนก็อธิบายเรื่องวันนัด เรื่องแผนที่มาหอพัก มีคนไทยมาเรียนเยอะแยะมากเลย

ก็แล้งก็พามาหอพักค่ะ ระยะทางก็ดูไกลอยู่ แต่ว่าไม่หลงหรอก เอาตัวรอดได้ เย้เยเย

พามาหอพักเสร็จก็พาไปดูจุดนัดพบวันพรุ่งนี้ ที่สถานีโอมิยะ แล้วก็ปล่อยเราล่ะ


เอาล่ะ ถึงจุดไคลแมกซ์ หอพัก!!!

โอ้แม่เจ้าโว้ย ขอร้องไห้สักล้านรอบ

คือห้องเล็กมาห ความกว้างแค่ประตูกับความหนาของกระเป่าเดินทางอ่ะ แบบ โฮฮฮฮฮฮฮฮ

มีตู้เก็บรองเท้าแต่ก็โดนคนอื่นยึดไป

กระเป๋าใบใหญ่มาก แต่ว่าว่าว่าว่า ได้ห้องชั้นสามค่า ไม่มีลิฟท์ด้วย ประเป่ายี่สิบสองโลก็แบกไปสิจ๊ะ ละบนบ่ามีอีกเกือบเจ็ดโล แทบจะร้องไห้อ่ะ

แล้วแบบหอในเว็บดูดีมากคร่า

แต่พอมาดูของจริง คือเขรอะมากอ่ะ วายฟายก็ไม่มี่ แต่ว่ามีเน็ตแลน ก็ดีที่เอาโน๊ตบุ๊คมาก็เลยรอดไป


อ้อ แล้วก็ เน็ตซิมของอีคอนเนค ใช่ได้นะคะ กับโน๊ตสอง เจ๋งเว่อวี่ว่าเว่อเลยล่ะ เน็ตก็แรงอยู่อ่ะ ส่งรูปในไลน์ได้ด้วย ปลาบปลื้ม ใช้กูเกิ้งแมพก็ได้ คือดี แนะนำ เดือนละ1600บาทนะจ๊ะ สู้จ๊ะ



เอาละกลับมาที่เรื่องพอพักต่อ คือขณะนี้ตอนนี้ที่พิมพ์อยู่คือข้างห้องเสียงดังมาก ทำไรก็ไม่รู็ โอ้วโน้วว


หอพักนี้ห้องครัวเครื่องซักผ้า ตู้อาบน้ำอยู่ห้องเดียวกันค่ะ แบ่งฝาผนังกันไป

ก็มีเครื่องซักผ้าสอง เครื่องอบผ้าสอง เตากระทะหม้อไหตามเรื่องราว

มีตู้อาบน้ำสองอัน อันนึงเป็นแบบมีอ่าง คือดี ประตูดี แต่ที่วางของพัง

นี่เลยไปอาบอีกห้อง จ้ะ มีฝักบัวน้ำอุ่น โอเคเลยล่ะ แต่แบบ ไม่มีประตูปิดตู้อ้ะ พื้นก็เปียกกันไปนะจ๊ะ

โอเค เอาจริงมันก็ไม่แย่เท่าไหร่หรอก ในห้องมีทั้งแอร์ทีวีตู้เย็นก็ครบอ่ะ แต่ว่ามันเล็กมากไง ที่นอนก็ต้องปีนขึ้นไปนอน จะตกบันไดลงมารึเปล่าก็ไม่รู้

คือตอนนี้มีใครทำอาหารไม่รู้ คือได้กลิ่นแปลกๆ หรือว่า ปลั๊กไหม้ฟระ เกิดไรขึ้นนนน โฮฮฮ


ละก็ชั้นนึงมีหกห้องค่ะ แต่ว่าว่าว่า มีห้องน้ำห้องเดียว แถมไม่มีที่ฉีดก้น ใครว่าห้องน้ำญี่ปุ่นหรู หรูตจริงๆละ แต่อันนี้ที่กดฉีดตูดพังไง ก็เซ็งไง แต่คือยังดีที่ทิชชู่นิ่มตูดมาก อยากอึมากตอนนี้


อ่าฮะะะ มาถึง การต่อนเ็ตเข้าคอมก็ไม่ยากอะไร คือก็ทำได้ด้วยตัวเองอ่ะ แค่เกือบร้องไห้เอ๊ง

ต่อเสร็จก็ได้คอลไลน์กับแม่ คือก็ร้องไห้เลยไง คือแบบ ฮือออออ แม่จ๋า หนูอยากกลับบ้าน บ้านเราดีที่สุดจริงๆค่ะ ต้องยอมรับนะอันเนี้้ย


บันไดหอก็เล็กมากกก แต่ผู้ชายในหอคือดี คือมีทักทาย แต่เพื่อนข้างห้องนี่ไม่รู้ไง นี่น่าจะเป็นคนจีนนะ

มีเรื่องไรให้บ่นอีก


อ่าฮะ พอกลับมาหอ ละก็ออกไปกินข้าว ก็นะ ไปกินร้านอูด้ง สั่งเมนูจิ้มมั่วไปค่ะ ได้มาเป็นอูด้งสาหร่ายทั้งมหาสมุทรคือแบบ เส้นอูด้งอร่อยนะ แต่แบบนี่อุตส่าห์หลบสาหร่ายวากาเมะไง แต่นี่ได้เลย ทั้งวากาเมะทั้งสาหร่ายน่านแบบเป็นขนๆอ่ะ อี๋ ไม่มีหมูเลย มีแต่แป้งกับผัก วัลละไผ่ช่างน่าสงสารจริงเชียว 800เยน โอ้ววว กินไม่หมดด้วย คือเยอะจริง แล้วก็อิ่มจริงๆ แพงจริงๆ ร้องไห้แป๊บ



คือมาวันเดียวใช้เงินไปสี่พันเยนแล้วอ้ะ แล้วจะอยู่รอดได้ไงอะ ฮือ แง้แง้

คือหมดเพราะเข้าเซเว่นไง โดนฟรีหลอกล่อเอาไปซะห้าร้อยเยน เกือบโดนอีกละ แต่ว่ายยังยั้งไว้ทัน รอดไป

ไปเซเว่นนี่ซื้อ ขนมปัง ทาโร่ชีส แม็กเน็ตฟรี อ้อ โดนคิสมายหลอกล่อไปด้วย อยากได้แฟ้มเลยต้องซื้อหมากฝรั่งมาสองแพค220เยนจ้ะ ละก็ซือ้ชามะนาวเพราะฮอนดะ โฮ้ยย โดนผู้ล่อลวงอะ 55 หมดตัวค่ะ

ละก็ไปเดินห้าง เจอกุ้งเทมปุระลด30เปอร์หลอกล่อไป ก็หมดไปสามร้อยกว่าเยนละ อ่ะ ละก็โดนพุดดิ้งเมล่อนหลอกไปอีกสามร้อยกว่าเยน สรุปคือไมมได้กินอ่ะ ไว้กินวันอื่น ซื้อมาตุนกลัวตู้เย็นว่า อุตส่าห์เสียบปลั๊กไว้ 5555

ก็เหนื่อยอยู่นะวันนี้ เดินไปเรื่อยอ่ะ ห้างมีร้านหนังสือด้วย ว่างๆเสร็จแน่ หุหุ ปฏิทินจัมพ์ยังไม่ได้มาครอบครองเลย ต้องได้อ่ะ

แถวนี้มีแต่ร้านสล็อต คือไม่มีไขกาชาปองอ่ะ ต้องไปเดินดูเพิ่มละ แถวโอมิยะเอขิต้องมีล่ะ ร้านขายยายังมีตั้งสองร้าน แมคก็มีสองร้าน ในซอยบ้านมีร้านมิสเตอร์โดนัทด้วย น่ากินๆๆๆๆ มีพอนเดอริงเหมือนบ้านเราเลย

นี่อยากนอนแล้วอ่ะ หนีไปนอนดีกว่า เลิกเล่าละนะ 555